سیستم تریودتیک چیست؟
یک شرکت کانادایی در سال 1953 سیستم تریودتیک (Triodetic) را راه اندازی و توسعه داد. این سیستم در سال های ابتدایی توسعه تنها از قطعات آلومینیوم تشکیل شده بود که در سال 1966 نیز عناصر فولادی به آن اضافه شدند.
مهمترین اجزای تشکیل دهنده آن شامل لوله و قطعات آن، اتصالات شکاف ، واشر و پیچ و مهره می شود. اتصال با شکاف های شبکه به شکل برآمدگی آلومینیومی تولید می شود. برش های اتصال تا جایی مورد توجه است که انواع زیادی از پیکربندی در سیستم وجود دارد.
همچنین مرتب سازی موقعیت شکاف های شبکه حول هر اتصال می تواند بر طبق هندسه سازه باشد. علاوه بر این ، شکاف های شبکه و عناصر دیگر سایزبندی می شوند. هر عنصری با هر نوع سایزی می تواند با سیستم تریودتیک سازگاری داشته باشد.
پس از آماده شدن یک انتهای تیرپی از طریق عملیات پرسکاری ، قسمت انتهایی که به شکل سکه ای وجود دارند و همچنین برش های عناصر طی یک ضربه طویل می شوند. در قسمت انتهایی قطعه یک نری وجود دارد که در شکاف اتصال قرار می گیرد.
انتهای قطعات در هنگام نصب با چکش های سبک در داخل اتصالات جای می گیرند. پس از اینکه تمامی اعضا متصل شدند و واشرهای محافظ دو طرف اتصال جای گرفتند و با یک پیچ در مرکز سوراخ اتصال محکم می شوند تا از بیرون آمدن قطعات جلوگیری کند.
مزایای سیستم تریودتیک کدامند؟
- مقرون به صرفه بودن هزینه های نصب و مونتاژ
- عدم نیاز به داربست در بسیاری از موارد
- مقرون به صرفه بودن هزینه اتصالات
- امکان اتصال بسیاری از قطعات در فضا
- ارسال قطعات مونتاژ شده سازه فضایی به محل مورد نظر به جای اجزای مجزا
- عدم نیاز به مهارت بالا در مونتاژ سیستم تریودتیک و اتصال قطعات کاملا به طور مکانیکی
- سبک وزن بودن قطعات سیستم تریودتیک و امکان مونتاژ در محل مورد نظر
- فروش محصولات و قطعات سیستم تریودتیک بر اساس “فقط عرضه” و “عرضه و نصب” شکل گرفته است. در قسمت “عرضه” یک سرپرست کار وجود دارد که بر کارگران استخدام شده توسط کارفرما برای نصب سازه و مونتاژ نظارت می کند.
کاربرد سیستم تریودتیک
آزمایش های انجام شده بر روی سیستم تریودتیک نشان می دهد که این سیستم برای اکثر محیط ها کاربردی و مناسب است. هیچ کاهش مقاومتی در مواجه با اثرات خوردگی اتصالات آلومینیومی ندارد. همچنین این آزمایشات نشان می دهد که در هنگام ترکیب لوله های فولادی و توپی آلومینیومی، هیچ مشکل الکترولیتی بین این دو فلز وجود ندارد.
از این سیستم در شبکه های تک لایه و دولایه تخت، طاق بشکه ای، گنبد، هایپربولیک-پارابولوئید و سازه های فضایی آزاد استفاده می شود.
سازه فضایی چیست؟
اشکال هندسی منظمی که کنار یکدیگر شکل گرفته اند، سازه های فضایی نام دارند. زمانی که اتصال اجزای سازه فضاکار تکرار بیشتری پیدا می کنند، شبکه ای مستحکم و یکپارچه با ساختاری سه بعدی به وجود می آید.
سازه های فضایی بسیار سبک بوده و از استحکام بالایی برخوردار است؛ زیرا نیرو در تمام جهات آن پخش می شود. ساخت و نصب این نوع سازه ها بسیار سریع بوده؛ زیرا آنها از سیستم پیش ساختگی استفاده می کنند و همچنین امکان سوار کردن کلیه سازه فضایی و تاسیسات مربوطه در تراز زمین وجود دارد تا بتوان آنها را به راحتی نصب کرد.
ویژگی منحصر به فرد دیگر سازه فضایی:
یکی دیگر از ویژگی های منحصر به فرد سازه های فضایی در این است که به راحتی باز و بسته می شوند. بنابراین می توان از آنها در زمان و مکان دیگر نیز استفاده کرد. این سازه ها از نیروی زیاد و پایدار و همچنین مقاومت بالایی برخوردار هستند که امکان بارگذاری بیش از حد را برای آنها فراهم می کند.
اولین سازه فضایی توسط دکتر مکس منگرینگ هوسن معرفی و به صورت گسترده در دسترس معماران و مهندسان قرار گرفت. این سازه، سیستم مرو (mero) نام دارد که امروزه نیز به عنوان یکی از رایج ترین روش ها در ساخت خرپاهای فضایی مورد استفاده قرار می گیرد.
از دیگر سازه های فضایی می توان به سیستم کاتروس، سیستم یونی بت و سیستم تریودتیک اشاره کرد.
سخن پایانی
اشکال مهندسی که به طور منظم کنار یکدیگر قرار گرفته اند، سازه فضایی نام دارد. سازه فضایی به چهار دسته اصلی سیستم تریودتیک، سیستم یونی بت، سیستم کاتروس و سیستم مرو تقسیم می شوند. سازه تریودتیک یکی از زیرمجموعه های سازه های فضایی است که کاربرد زیادی در صنعت عمران دارد.
شرکت سازه های فضایی فضا سازه نقش جهان با سال ها تجربه علمی و عملی، مجموعه ای فعال در زمینه مشاوره، طراحی، تولید و اجرای انواع سازه فضایی میباشد.
برای دریافت مشاوره ی رایگان بر روی این لینک کلیک کنید
